Wat een avond was het! De eerste keer dat ik een tantric dance dansavond leidde. Natúúrlijk is dat spannend. Natúúrlijk wil ik het goed doen. Natúúrlijk doet er onbewust zóveel mee.
En dan…kom ik in een brain freeze. Ik had al eens eerder geoefend met alle muziektechniek aansluiten en had toen aantekeningen gemaakt van alles wat niet vanzelf goed ging. Dus ik dacht: alles onder controle. NOT! Door de spanning in mijn lijf, die ik nog niet in volle omvang had toegelaten en ontmoet, deed mijn brein het maar op halve kracht. Ik stond te kijken naar alle kabels, de boxen, de mixer en voelde een lichte verlamming zich van mij meester maken. Oké Sandy, stapje voor stapje. De microfoon in de mixer, easy. De twee subwoofers met een lange kabel aan elkaar, check. Maar dan? Die boxen moeten ook naar de mixer, hoe zat dat ook al weer? En waar is de voedingskabel in hemelsnaam? Dan maar eerst even de andere boxen. Dat was ingewikkeld, dus had ik goed genoteerd.
Stress opbouw
De uitvoering was haperend en klungelig, maar uiteindelijk ook: done. Dan de voeding van de mixer, ik had wel een kabel gevonden, maar die leek niet te passen. Leek. Door de stress die zich inmiddels torenhoog had opgebouwd kon ik niet vanuit rust werken en was het simpel aansluiten van de voeding op de mixer zelfs teveel gevraagd. Er was ook nog steeds geen stroom naar de subwoofers. Het stond nota bene in mijn aantekeningen, maar ik zag het over het hoofd. Ik hoorde de ruimte naast de zaal al volstromen met deelnemers. F*ck, ik móet dit cheffen, want geen muziek, geen tantric dance!
Overlevingspatronen
Ik belandde in een ruimte waarin je me met rust moet laten. Kom me niet lastig vallen, kom me niet proberen te helpen, ik kan het niet ontvangen. Een overlevingsruimte waarin ik me afsluit van de buitenwereld, waarin ik het allemaal alleen doe en van waaruit ik onaangenaam, kribbig en kortaf word. Ik voel me bijzonder onaantrekkelijk in deze ruimte, het liefst verberg ik deze kant van mezelf en zet ik een masker op. Maar dat gaat niet, niet meer. Zeker nu ik nauw samenwerk met anderen op deze nieuwe weg, gaat deze kant van mij zich aan hen tonen. En ook dat is spannend. Willen ze dan nog wel met mij?
Toen de techniek, niet helemaal zoals het hoort, maar goed genoeg, was aangesloten, heb ik mijn lijf geschud, geprobeerd wat spanning af te laten vloeien als een hond die zich uitschudt. De onrust was nog groot, dus ik besloot een (zenuwen)plasje te gaan doen. In de kleedruimte trof ik een sister in crime die me vroeg hoe ik me voelde. “Hoog” zei ik alleen maar. Ze zag me. Spanning wil bij mij naar buiten via tranen, dus het huilen stond me nader dan het lachen. Ja, ik heb me aan haar getoond en het was fijn dat ze me zag in dit kwetsbare stuk. En het deel dat zich groot hield was ook nog volop in bedrijf, want een totale meltdown kon ik me nu niet veroorloven een paar minuten voor de start, in de kleedkamer met andere deelnemers.
De mogelijkheid om het anders te doen
Dus ja, ik ben in allerlei patronen gestapt. En ik heb het óók anders gedaan dan ooit. Ik heb namelijk wél uitgereikt, ik heb mezelf wél getoond in wat er was. Want ik wist me gerustgesteld dankzij mijn support team, dat in alle rust en liefde zorg droeg voor de ontvangst van de deelnemers. Ik had een telefonische hulplijn voor de techniek die ik wel vijf keer heb gebeld. Ik heb me in mijn ziel laten kijken door de ogen van een sister. En ik heb aan het einde van de avond op mijn reis teruggeblikt met mijn support team, waarbij we ook hartelijk hebben gelachen en er wat lichtheid en humor mee mocht doen.
Zo ben ik nog aan het sudderen in deze soep. Welke stapjes kan ik een volgende keer anders zetten? Hoe kan ik nog beter voor mezelf zorgen vóórdat de spanning zo hoog oploopt? Welke vorm van verbinding is wel mogelijk als ik in die afgesneden ruimte beland? Met andere woorden: hoe kan ik verder groeien van overleven naar leven?
Jezelf geven wat je nodig hebt
Net als sprookjes, heeft ook dit verhaal een eind-goed-al-goed einde. Het leek wel of de landingsoefening in de openingscirkel vooral voor mezelf bedoeld was en ik de deelnemers gewoon mee op sleeptouw nam in wat ik zelf nodig had. Ook de chakra dance journey was heilzaam voor mij, omdat ik daarmee alle verschillende energieën in míjn lijf in beweging kon brengen. Vooral het vuur bracht me terug in mijn kracht en vanaf toen ging het allemaal vanzelf en kon ik alleen nog maar genieten. Genieten van de muziek, van de dansen die zich voor mijn ogen ontvouwden en van het enthousiasme en de dankbaarheid die naar mij terugvloeiden aan het eind van de avond. Het was magisch!
Mijn naam is Sandy en mijn missie is om anderen te helpen her-inneren wie zij ten diepste zijn en dat zij al heel zijn.
Nieuwsgierig wat ik voor je kan betekenen? Neem gerust een kijkje bij mijn diensten: individuele coaching, groepscoaching voor werknemers en tantric dance avonden en workshops.