Tijdens mijn opleiding tot coach, zag ik bij mezelf en mijn medeleerlingen regelmatig hoe wij mensen zo goed zijn in het creëren van ons eigen favoriete klotegevoel (excusez le mot). Vanuit onze overlevings-mechanismen creëren we onbewust vaak precies datgene waar we zo bang voor zijn.
Deze zomer was ik 10 dagen op retraite in Frankrijk. Zoals vaker, kwam ik terecht in een oude dynamiek van me (als klein meisje) verhouden tot de groep. Pas toen ik thuis was realiseerde ik me hoe ik met mijn overlevingsstrategie m’n eigen angst werkelijkheid kan laten worden.
Ik en de groep
Wat is die dynamiek dan? Ik blijf een beetje op de achtergrond en kijk de kat uit de boom om te zien wat voor vlees ik in de kuip heb. De overlevingsstrategie die ik als kind ontwikkeld heb om bij de groep te horen, is om te observeren en me aan te passen aan de norm van de groep. Zo probeerde ik me staande te houden en zo doe ik dat soms nog steeds. Een andere overlevingsstrategie die ik al vroeg ontwikkeld heb, is om het altijd goed te willen doen. Soms kom ik in groepen terecht waarin dat heel moeilijk voor me is. Dan ervaar ik dat de lat hoog ligt, dat er iets van me verwacht wordt wat ik niet kan (of denk te kunnen) en dan meen ik dat de anderen in de groep het allemaal wel al kunnen. Dan trek ik me nog meer terug, hoop ik niet gezien te worden in mijn onvermogen en ik voel me van binnen nog verder verschrompelen. In alles wat er om me heen gebeurt zie ik bevestiging van mijn gedachten: “zie je wel, ik ben niet goed genoeg”. Ik voel me dan eenzaam en alleen.
IJzig
Ergens in het begin beland ik in een gesprek met een vrouw die ik vaker heb gezien bij retraites, maar we kennen elkaar niet zo goed. Ik vertel dat mensen me soms intimiderend noemen en dat ik daar niets van begrijp. Ze zegt me niet intimiderend te vinden, maar herkent wel iets ijzigs in me. Dat raakt me. Ik begrijp wat ze bedoelt. Hoewel ik niet ijzig ben, begrijp ik waar het vandaan komt: mijn terugtrekking uit onzekerheid kan als koud worden ervaren door de ander.
Na een worsteling met mezelf van zo’n anderhalve dag, sprak ik hierover met de groepsleider. Zij hoefde niet eens zoveel te zeggen om me te laten verzachten. In dat gesprek realiseerde ik me waarom ik zoveel onvermogen voel in deze en vergelijkbare groepen: ik ben altijd een snelle leerling geweest. Of ik leer iets uit een boek, of ik kijk naar hoe anderen het doen, weet dat gauw te doorgronden en spiegel wat ik bij de ander zie. Maar hier gaat het over innerlijk werk. Ik kan niets zien aan de buitenkant van anderen. Ik moet gaan leren voelen in de ongeziene wereld en dat heb ik helemaal zelf te ontdekken en leren hoe dat voor mij werkt. Mijn strategie helpt me hier niet…en dat voelt reuze oncomfortabel!
Niet alleen
Elke dag is er gelegenheid om in de groep te delen waar je bent of wat je hebt ervaren. Ik heb ervoor gekozen mijn worsteling persoonlijk te bespreken met de groepsleider. Ik durfde het niet te delen in de groep. Zó bang ben ik om me te tonen in mijn onvermogen, zó bang voor het oordeel van de groep (wat eigenlijk mijn eigen zelfafwijzing is). Gaandeweg de retraite hoor ik delingen van anderen, in persoonlijke gesprekken of in de groep. Ik kom er achter dat ik helemaal niet zo alleen ben in mijn onzekerheid: ook anderen kennen de “ik ben niet goed genoeg” heel goed. Meestal houden we dat allemaal verborgen achter ons zorgvuldig opgebouwde masker, maar hier durven sommigen zich toch te laten zien. Ik ontspan nog meer: jeetje, eigenlijk ben ik net als de anderen.
Egocentrisch
Eenmaal thuis kom ik tot een belangrijke realisatie: ik was in deze groep zó bezig met overleven, met de angst voor de oordelen van anderen, mijn wens om het goed te doen en mijn ervaren onvermogen dat ik vooral op mezelf gericht was. Ik had daardoor maar weinig ruimte om écht contact te maken met anderen, me open te stellen voor de ander en belangstelling te tonen voor de ander. Met andere woorden, een tikje egocentrisch. AU! Ik vind het een pijnlijke constatering, maar kan het ook oordeelloos observeren. Ik was niet bewust of met opzet egocentrisch, het ontstond uit mijn overlevingsstrategie. Ik kan daardoor nog beter zien hoe ik met die strategie precies creëer waar ik zo bang voor ben: er niet bij horen. Nu stond de retraite toevallig in het teken van het transformeren van niet-helpende gedachten en overtuigingen. Ik heb er een paar mooie pareltjes voor mezelf opgehaald en voel vertrouwen dat ze me helpen om opener te zijn in een (voor mij intimiderende) groep.
Mijn naam is Sandy en mijn missie is om anderen te helpen her-inneren wie zij ten diepste zijn en dat zij al heel zijn.
Nieuwsgierig wat ik voor je kan betekenen? Neem gerust een kijkje bij mijn diensten: individuele coaching, groepscoaching voor werknemers en tantric dance avonden en workshops.